Vandaag gaan we ons bezig houden en gaan we oefenen met hoe je om kan gaan met de vraag: Hoeveel informatie (in persoonlijke en meer algemene zin) kan ik delen in een bepaalde situatie?
Er is een soort grens waarover niet veel wordt gesproken, maar het is wel een heel interessante en herkenbare. Het is de grens die alles te maken heeft met hoeveel we zeggen en hoeveel informatie we delen, vooral als het gaat over informatie over onszelf.
Bent jij je er weleens van bewust geweest dat sommige mensen ‘te veel vertellen aan anderen over zichzelf’? Ze lijken meer informatie (vooral over zichzelf) te delen dan de situatie vereist. Je zou je kunnen afvragen waarom ze dat op deze manier doen.
Misschien ben je ook zelf iemand die af en toe meer vertelt dan nodig is. Als dat iets is dat je bij jezelf wilt veranderen of als je wilt ontdekken dat je meerdere keuzes hebt, dan is dit vandaag een mooie kans om er mee aan de slag gaan.
Te veel delen met anderen kan de zaken vertragen en het kan er zelfs voor zorgen dat aan onze behoeften juist niet wordt voldaan. De persoon met wie we praten kan namelijk daardoor in de war raken over wat nou eigenlijk het belangrijkste punt is dat je wil maken.
Ik heb het eerder gehad over pauzeren. Een Pauzemoment is een zeer krachtige mogelijkheid om tijdens iedere interactie toe te kunnen passen. Zo’n Pauzemoment stelt je in staat om ‘ruimte voor jezelf te maken’. Wanneer je ruimte voor jezelf hebt gemaakt zal je
met meer heldere aandacht aanwezig zijn in de situatie. Je kan dan dieper nagaan bij jezelf wat in deze situatie echt belangrijk voor je is.
Voordat ik dat dit zogenaamde ‘Pauzeren’ leerde toepassen, flapte ik er soms in mijn gesprekken van alles uit. Ik zei dingen gewoon omdat ze in mijn hoofd zaten, zonder de tijd te nemen om aan te voelen of wat ik zei wel gepast was. Soms trapte ik op de tenen van mensen, niet letterlijk, maar met mijn woorden. Ik wist niet hoe ik even moest wachten met spreken om in mezelf te voelen en na te gaan wat ik echt wilde delen.
Ik herinner me dat ik met een vriend van mij in zo’n sociale situatie terechtkwam. Mijn vriend had me kort daarvoor wat persoonlijke details over zijn familie toevertrouwd. In die tijd had ik niet altijd gezonde grenzen voor mezelf met betrekking tot welke informatie persoonlijk was en welke informatie niet bestemd was om te delen. Bovendien had ik soms de neiging om angstig en beschaamd te worden in sociale situaties. Voor sommige mensen betekent dat dan dat ze stiller worden, maar voor mij betekende dit het tegenovergestelde. Ik sprak juist meer dan wenselijk was, hoe humoristisch dat ook vaak bedoelt was.
Zoals ik het me herinner, besefte ik pas toen ik de ijzige blik van mijn vriend zag, dat ik deze hele groep mensen die ik niet zo goed kende, net alles had verteld over de nogal persoonlijke familiezaken van hem. Alsof het in deze situatie iets was om lekker over te kletsen.
Toen ik genoeg hiermee in de fout was gegaan en toen genoeg mensen mij vertelden dat ik ze pijn had gedaan met die tactloze en ongepaste humoristische dingen, begon ik te beseffen dat het geen goed idee is om mijn mond maar lukraak open te doen en er van alles uit te kramen!
Uiteindelijk besefte ik dat ik een ‘respectvolle terughoudendheid in mezelf’ moest creëren, zoiets als een bedachtzame wachtkamer in mezelf, waar ik eerst kon voelen wat ik wilde zeggen voordat ik het zei.
Ik werd me er ook meer bewust van situaties waarin ik misschien ook kon besluiten iets niet te zeggen, of om het korter te zeggen, of om het te zeggen op een manier die beter bij de situatie paste. Door de pauzemomenten te nemen kon ik het vermogen cultiveren om die ‘respectvolle terughoudendheid in mezelf’ te hebben.
Dit stelde me gek genoeg ook in staat om meer mondig te zijn in nog engere situaties, zoals spreken op voor een grote groep. Opstaan en wat roepen werkte daar niet, geloof me! Maar toen ik een pauzemoment nam en aanvoelde wat ik wilde zeggen en datgene wat ik wilde zeggen eerst (opnieuw op frisse wijze) in mij liet ‘ontstaan’, klonk datgene wat er naar boven kwam bij het thema eigenlijk best goed. Ik zag ook dat de mensen veel beter luisterden en meeleefden en datgene wat ik zei in zich opnamen. Er ontstond meer wederkerigheid in het delen van persoonlijke zaken, met meer empathie en begrip.
Dus, ben jij iemand die baat zou hebben bij een beetje oefening in het navoelen in je zelf voordat je iets zegt? Laten we dat dan vandaag eens proberen. Besef wel dat dit niet hetzelfde is als ‘zelfcensuur’ of ‘niet spontaan zijn’. Het neemt maar weinig tijd in beslag om meer de situatie bij jezelf te doorleven en te doorvoelen voordat je spreekt of handelt.
Je oefening voor vandaag gaat over eerst pauzeren. Een pauzemoment voordat je je uitspreekt in bijvoorbeeld een vergadering. Een moment van bedachtzaamheid en aandacht voor jezelf voordat je op VERZENDEN klikt in een e-mail. Pauzeren voordat je de vraag beantwoordt: “Hoe gaat het?” Enzovoorts.
Ga in dat Pauzemoment aandachtig met je adem mee naar binnen, in dat hele ademgebied van je kin tot en met je heupen, naar het meer dan lijfelijke gevoel van jezelf zijn, in het heden van deze situatie. Leg jezelf daar de suggestie voor: “Misschien kan ik opmerken wat er vaag lijfelijk bij mij opkomt aan betekenisvol gevoel of besef in deze situatie. Ik kan beginnen om bij mezelf na te voelen welk deel van het thema in die situatie juist voelt om te zeggen.”
Als je het duidelijk hebt, dan merk je dat aan je lijf, bijvoorbeeld een kleine zucht, een opluchting een ontspanning.
Ook als je een e-mail schrijft kan je dat doen. Het zorgt ervoor dat je duidelijk en eenvoudig hebt verwoord wat je wilt dat de ander doet. Dat is zo handig voor drukke mensen! Je hebt veel meer kans om te krijgen wat je wilt. Je censureert je e-mail niet, in tegendeel: je geeft het de afronding die doorvoelt, nodig en prettig is!
Zoals veel van de oefeningen in deze e-training gaat datgene wat je hebt geleerd je na verloop van tijd gemakkelijker af. Laten we gewoon benieuwd zijn wat er vandaag gaat gebeuren!
Onthoud: Neem een Pauzemoment voordat je iets zegt of schrijft en zet eerst vriendelijk voor jezelf op een rij wat echt belangrijk, betekenisvol en gepast is om te zeggen.
Door een pauzemoment te nemen
kun je het voor jezelf
op een rij zetten en overzien
kun je met vriendelijke aandacht aanwezig zijn
in de situatie
het biedt je de ruimte om rustig na te voelen en na te gaan
wat hieraan echt belangrijk voor je is